Son günlerde hiç gülmediğimi fark ettim.
Sonra etrafıma baktım ; şöyle bir düşündüm son bir, iki yıldır ülke olarak gülmüyoruz. Hepimiz çalışmanın derdine düştük ve kendimize zaman ayıramaz olduk.
O kadar ihtiyacım var ki gülmeye, eğlenmeye aslında huzura.
Kimseye güvenip içimdekileri anlatamıyorum. Mutsuzum , huzursuzum, her konuda endişelerim var.
Yaşamak keyif vermez oldu. Evde boş zamanlarımda eski fotoğraflarıma bakıp ne kadar mutlu olduğumu görünce zamanın ne kadar acımasız olduğunu fark ediyorum.Eskiden ne güzelmiş herşey. Şimdi ise bir boşlukta gibiyim. En çok canımı acıtan kaybettiğim yakınlarımın yokluğu. Düşünmemeye çalışsamda gözlerimi kapattığım her an eski anılar geliyor önüme. Şimdi dönüp bakıyorum sadece ben ve babam varız.
